Korozja

Opublikowano w 07-05-2015

Surowe wody powierzchniowe zawierają zwykle małe ilości CO2 agresywnego. O ich korozyjnym charakterze decyduje mała twardość węglanowa, duże stężenie jonów wodorowych oraz wysoki poziom mineralizacji.

Korozję sieci przesyłowej wody wywołują: woda, rozpuszczone kwasy nieorganiczne, tlen, azotany, chlorki magnezu i potasu. Optymalny zakres pH znajduje się w przedziale 8,7 - 11,5. Szczególną rolę odgrywa dwutlenek węgla i tlen, powodując charakterystyczne wżery i wgłębienia na powierzchni żelaznych części.

Niezwiązany CO2 znajduje się w równowadze z wodorowęglanami obecnymi w wodzie, resztę stanowi tzw. agresywny CO2 atakuje żelazo dając Fe(HCO3)2. Ustala się równowaga między atakowanym żelazem a rozpuszczoną solą, która mogłaby zahamować dalsze rozpuszczanie się żelaza, gdyby nie obecność tlenu, który utlenia Fe2+ do Fe3+. 

Aby zapobiec korozji:

- usuwa się z wody:CO2 i tlen,
- utrzymuje się określony stopień alkaliczności,
- wprowadza się inhibitory (sole chromu, azotany, hydrazynę, morfolinę, cykloheksyloaminę, alifatyczne aminy krzemiany), substancje kompleksotwórcze, - metal pokrywa się warstewką ochronną metalu odpornego na korozję. Inhibitory są skuteczne jeżeli: dysocjując wytwarzają jony o dużych ładunkach, nie są toksyczne, nie posiadają właściwości pianotwórczych, nie powodują zmian cech organoleptycznych wody, nie są pokarmem dla mikroorganizmów itp.

Często stosowanymi inhibitorami są: heksametafosforan sodowy, tripolifosforan sodowy, wodorofosforany ortofosforan cynkowy, krzemiany sodowe. 

DO GÓRY